بوی باران | صدای عدالت و آزادی تارنمای سازمان عدالت و آزادی ایران اسلامی
مریم مسرت؛ قائم مقام رئیس منطقه سازمان عدالت و آزادی آذربایجان غربی
۱۶ آذر در تقویم ایران مصادف با روز دانشجو است. روزی برای بزرگداشت مقام دانشجو و واکاوی و تمرکز بر جنبش دانشجویی و مطالبات و گفتمان آنها.
دانشجو به لحاظ شرایط سنی و همچنین مقتضیات جوانی با آرمان خواهی گره خورده است و گفتمان دانشجویی در سراسر جهان معمولا بر آرمانهای ناب انسانی از جمله آزادی خواهی و عدالت محوری ، نفی استکبار، استعمار و استبداد منطبق است.
در سراسر جهان بزرگترین جنبش ها و همچنین مفاهیم انسانی از دانشگاهها شروع و به جامعه سرایت کرده و تغییرات گسترده ای را در جهان ایجاد نموده است. در ایران نیز از آغاز شکل گیری دانشگاه و همچنین پایه گذاری جنبش دانشجویی – با توجه به شرایط اجتماعی و سیاسی کشور – گفتمان مسلط دانشگاهها و جنبش دانشجویی مبارزه با استکبار، تلاش برای استقلال میهن ، مردم سالاری و نفی استبداد شد. از همان ابتدا نیز دانشگاهها تحت فشار حکومت قرار گرفت و سرکوب شد.
حضور دانشجویان در جریان ملی شدن صنعت نفت، اعتراض به کودتای ۲۸ مرداد، مبارزه با استبداد نظامی دوران پهلوی و حضور در جریان انقلاب اسلامی مردم ایران از مهمترین اقدامات سیاسی آنان در دوران پهلوی بود.
گفتنی است که نباید دانشجویان به پیاده نظام سیاسی تبدیل شده و دانشگاه حیات خلوت احزاب شود اما کار سیاسی ، تحلیل و بررسی مسایل سیاسی از دانشگاه جدا نشدنی است. حفظ آرمان خواهی در دانشگاه و همچنین رویکرد منتقدانه به روندهای سیاسی و اجتماعی می بایست به عنوان یک اصل در دانشگاهها پذیرفته و مورد احترام باشد.
دانشگاه ها با توجه به اینکه مدیران آینده کشور را پرورش می دهند می بایست دانشجویان را علاوه بر توانمندی های علمی و فنی به دانش سیاسی و توان تجزیه و تحلیل سیاسی نیز مجهز کنند که در این میان نقش فعالیت های سیاسی تاثیر چشمگیری در رشد آنان دارد. برای حفظ پویایی سیاسی دانشگاه می بایست فضای نقد آزادانه در دانشگاهها حاکم و در مقابل فعالیت ها و مطالبات آنان از آستانه تحمل بالایی برخوردار بود چرا که ایجاد فشار در دانشگاهها عوارض و عواقبی دارد که می تواند رخوت ناشی از آن منافع ملی و آینده کشور را مورد مخاطره قرار دهد. این بدان معنی است که شاید در مطالبات دانشجویان و نقدهای آنان شاهد زبان گزنده و صریحی باشیم اما حفظ پویایی و امنیت سیاسی و مدنی برای جامعه از چنان اهمیتی برخوردار است که می بایست این صراحت و نقدهای گزنده نه تنها مورد احترام بلکه تشویق و پذیرش هم شود و این نه تنها در زبان که نیازمند تحقق در عمل نیز است.
