بوی باران | صدای عدالت و آزادی تارنمای سازمان عدالت و آزادی ایران اسلامی
◾️خبر بر روی روحم آوار می شود، نفس در سینه تنگی می کند و بغض گلویم را می فشارد:
“احمد خالقی” هم رفت!
چه ناباورانه و چه مظلومانه احمد از میان ما پر کشید!
انسانی شریف و دردکشیده که سالیانی دراز بود از آثار جراحتهای شیمیایی دوران جنگ رنجور بود و گاه به سختی و با دردی گران نفس می کشید. با خدایش معامله کرده بود؛ هیچ گاه با این معلولیت کاسبی نکرد، به رخ کسی نکشید. برای این جانبازی خود را از عالم و آدم طلبکار نمی دانست. سینه ای بی کینه داشت سرشار از مهربانیی زلال. غمخوار مردم بود و در غم آنان می خروشید، برای خودش اما چیزی نمی خواست و توقعی نداشت؛ خون دل می خورد و خاموش بود.
احمد افتاده و بی ادعا و خیرخواه بود؛ شفقتی کریمانه داشت. سخن حق بر او سخت و گران نمی آمد. نگاهی باز و فکری روشن داشت. آغوشش به سوی گفتگو و منطق گشوده بود، به آیت الله العظمی منتظری(ره) عشقی توام با غیرت می ورزید و ارجی فراوان می گذاشت، بر سر ارزشها و اعتقاداتش استوار و محکم می ایستاد و کوتاه نمی آمد و حاضر بود هزینه آن را بپردازد و پرداخت.
مدتی پیش تلفنی با او صحبت می کردم؛ صمیمانه نگران رخنه ها و شکافهایی بود که در میان اصلاح طلبان افتاده و وحدت آنان را به خطر افکنده است، دلسوزی می کرد و از من می خواست چاره جویی کنم؛ برایش سفره دل را گشودم: از نفوذی ها و تفرقه افکنی شان گفتم که آبروی خاتمی را نشانه گرفته اند، از موشهایی که در دیگ اصلاحات افتاده اند و فقط به دنبال باج خواهی شخصی هستند؛ همان کسانی که برای رسیدن به پست و پول به هیچ چیز رحم نمی کنند حاضرند همه کس را فدا کنند، او نیز دل پری از این روحیات داشت، پذیرفت و همدلی و همراهی کرد. خواست که به دیدار او بروم، من هم مشتاق دیدارش بودم، قول دادم در اولین فرصت به دیدارش بروم اما هزار افسوس که دیدارمان به قیامت افتاد و کاروان او رفت از پیش.
اکنون دست خزان احمد را به خاک افکنده، او سر بر آستان جانان نهاده و درد و رنجش پایان پذیرفته به خیل شهیدان شاهد پیوسته و اما ما مانده ایم، وامانده با هزار حسرت و دریغ و اندوه!
وقتی برادرم محمد کیهانی خبر رفتن احمد را داد، در خود فروریختم و نخستین چیزی که در ذهنم گذشت، این شعر قیصر بود:
حرفهای ما هنوز ناتمام …
تا نگاه می کنی
وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی!
پیش از آن که با خبر شوی
لحظه ی عزیمت تو ناگزیر می شود
آه ای دریغ و حسرت همیشگی!
ناگهان
چقدر زود
دیر می شود!
روحت شاد حاج احمد🌷
