بوی باران | صدای عدالت و آزادی تارنمای سازمان عدالت و آزادی ایران اسلامی
حکیمی دلباختۀ غدیر و عاشورا و دلدادۀ قرآن و حدیث بود، اما پیام‌های انسانی و اخلاقی اسلام را وجه مشترک خواسته‌ها و آمال دیرین نوع بشر می‌دانست و در ساحت ذهنیِ خویش، انسان‌ها را نه بر اساس مذهب، بلکه بر اساس آگاهی و آزادگی و برابری‌خواهی مرزبندی می‌کرد.
بسم‌الله الرحمن الرحیم
انا لله و انا الیه راجعون
بار دیگر ویروس بی‌رحم و خانمان‌سوز کرونا شخصیتی بلندمرتبه و فروزنده در آسمان معرفت و حکمت ایران‌زمین را از ما ستاند و اهالی فرهنگ و اندیشه را به سوگ نشاند. حکیم نواندیش، فقیه بلندنظر، ادیب دردآشنا، محقق ژرف‌کاو و محدّث توانا علامه محمدرضا حکیمی، پس از عمری مجاهدت علمی و خلق آثار قلمیِ گران‌سنگ و پرشمار، رخ در خاک کشید و رهسپار وادی بی‌سو شد.
او به‌تعبیر دکتر علی شریعتی، «مرد آگاهی و ایمان، اخلاص و تقوی، آزادی و ادب و دانش و دین» بود که «دلی گدازان از عشق و سَری بیدار از حکمت و سپرگرفته از تقوی» داشت و در تمام عمر بلند خویش، «قدرت قلم، روشنیِ اندیشه، رِقَّت روح و اخلاص نیت» را برای اعتلای «توحید» و «عدالت» به کار گرفت.
این اسلام‌شناس برجسته تمام تعالیم قرآن و اسلام را خلاصه‌شده در توحید (تصحیح رابطۀ انسان با خدا) و عدل (تصحیح رابطۀ انسان با انسان) می‌دانست و بهروزی دنیوی و سعادت اخروی را در بسط و نشر آن دو می‌جست. با «رنج مردم زمانه، زبان زمان و جبهه‌بندی‌های جهان» آشنا بود و «در این فصل بد که هر خبری می‌رسد شوم است، و هرچه روی می‌دهد فاجعه، و هر دم از نو غمی آید به مبارک‌بادم» شمع خاموشی بود که در عزلت خودخواستۀ زاهدانۀ خویش، خامۀ پرمغز و گوهرافشان خود را برای دفاع تئوریک از تشیّعی انسانی، عدلت‌گرا، ستم‌ستیز و رهایی‌بخش، بر هزاران صفحه از آثار خود جاری می‌کرد.
او از دامان سنت برخاسته بود، اما جهان را در افقی فراتر از بام سنت می‌شناخت و می‌نگریست. در باورهای مذهبی و زندگیِ مؤمنانه و شریعت‌مدارانه‌اش راسخ و تزلزل‌ناپذیر بود، اما تواضع و تسامحی کم‌نظیر داشت و با تمام اهالیِ قبیلۀ فرهنگ و آگاهی، از ادبا و شعرا گرفته تا فقها و عرفا و از روشنفکران عرفی‌اندیش گرفته تا نواندیشان دینی، با رویی گشاده هم‌نشین و هم‌سخن بود.
حکیمی دلباختۀ غدیر و عاشورا و دلدادۀ قرآن و حدیث بود، اما پیام‌های انسانی و اخلاقی اسلام را وجه مشترک خواسته‌ها و آمال دیرین نوع بشر می‌دانست و در ساحت ذهنیِ خویش، انسان‌ها را نه بر اساس مذهب، بلکه بر اساس آگاهی و آزادگی و برابری‌خواهی مرزبندی می‌کرد.خاموشیِ این شمع فروزنده و در خاک شدنِ این «بیدارگر اقالیم قبله»، فقدانی بس اسفناک در قبیلۀ «سپیده‌باوران» است که تا افق‌های دیر و دور، جبران نخواهد شد. سازمان عدالت و آزادی ایران اسلامی، درگذشت این شخصیت فرزانه را به جامعۀ علمی، فرهنگی و ادبی کشور، خانواده و دوستداران ایشان و عموم دلدادگان عدالت و حریت تسلیت می‌گوید و از خدای رحمان و منان، عالی‌ترین درجات فردوس ابدی را برای این حکیم علامه تمنا دارد.
